L’oligarchie et le sionisme – Béatrice Pignède

75 lat NAKBY – 75 lat wypędzeń i apartheidu – Annette Groth

Spirala przemocy nakręca się coraz szybciej, nie tylko na Ukrainie, ale także w Palestynie. Wiadomość o planowanej izraelskiej reformie sądownictwa i masowych demonstracjach przeciwko niej pojawiła się także w niemieckich mediach głównego nurtu. Zabójstwa, wyburzenia i wysiedlenia Palestyńczyków z ich domów i ziem w większości pozostają niezauważone.

A Palestinian protester holds a Palestinian flag during clashes with Israeli troops at a protest ahead of Nakba day, in the West Bank village of Bilin near Ramallah May 13, 2016. Photo by Shadi Hatem

Co najmniej 100 Palestyńczyków, w tym wiele dzieci, zostało zabitych od początku 2023 roku, liczba ta stale rośnie, a wielu z nich zostało zabitych umyślnie. Ponad 1000 Palestyńczyków przebywa w więzieniach z aresztem administracyjnym, czyli bez procesu. Areszt administracyjny może być wielokrotnie przedłużany i narusza przepisy międzynarodowe. Nawet dzieci w wieku 12 lat mogą być przetrzymywane do sześciu miesięcy, a 12-letnia Palestynka była najmłodszą więźniarką na świecie.

Sytuacja uległa znacznemu pogorszeniu wraz z nowym prawicowym rządem Benjamina Netanjahu wybranym w 2022 r. oraz ministrami skazanymi w przeszłości za podżeganie do przemocy i prawicowego ekstremizmu.

Prawdziwa historia powstania Izraela – Alison Weir

11 października 2011

Aby lepiej zrozumieć palestyńskie starania o członkostwo w Organizacji Narodów Zjednoczonych, ważne jest zrozumienie pierwotnych działań ONZ w sprawie Izraela i Palestyny z 1947 roku.

Powszechne wyobrażenie o narodzinach Izraela jest takie, że ONZ stworzyła Izrael, że świat był za tym posunięciem i że rząd USA go poparł. Wszystkie te założenia są ewidentnie błędne.

W rzeczywistości, podczas gdy Zgromadzenie Ogólne ONZ zaleciło utworzenie państwa żydowskiego w części Palestyny, zalecenie to nie było wiążące i nigdy nie zostało wdrożone przez Radę Bezpieczeństwa.

Po drugie, Zgromadzenie Ogólne przyjęło to zalecenie dopiero po tym, jak zwolennicy Izraela zagrozili i przekupili wiele krajów, aby uzyskać wymagane dwie trzecie głosów.

Po trzecie, administracja USA poparła to zalecenie ze względu na wewnętrzne względy wyborcze i zajęła takie stanowisko pomimo usilnych sprzeciwów Departamentu Stanu, CIA i Pentagonu.

Przyjęcie rekomendacji Zgromadzenia Ogólnego wywołało wzrost przemocy w regionie. W ciągu następnych miesięcy zbrojne skrzydło ruchu proizraelskiego, które od dawna przygotowywało się do wojny, dokonało serii masakr i wypędzeń w całej Palestynie, wdrażając plan utorowania drogi dla państwa z większością żydowską.

To właśnie ta zbrojna agresja i czystki etniczne co najmniej trzech czwartych miliona rdzennych Palestyńczyków stworzyły państwo żydowskie na ziemi, która przed syjonistyczną imigracją była w 95 procentach nieżydowska i która nawet po latach imigracji pozostała w 70 procentach nieżydowska. I pomimo płytkiej patyny legalności, jaką jego partyzanci wydobyli ze Zgromadzenia Ogólnego, Izrael narodził się przy sprzeciwie amerykańskich ekspertów i rządów na całym świecie, które sprzeciwiały się temu zarówno z powodów pragmatycznych, jak i moralnych.

Przyjrzyjmy się szczegółom.

Awigdor Lieberman, czyli jak wykidajło z Kiszyniowa oczarował Izrael

Gdy w połowie listopada 6o-letni minister obrony Izraela Awigdor Lieberman nieoczekiwanie podał się do dymisji, na palestyńskich terytoriach okupowanych wybuchła radość: w końcu to ten człowiek rozkazał zabijać mieszkańców Strefy Gazy, którzy manifestowali pod granicą, co skończyło się setkami zabitych i dziesiątkami tysięcy rannych. Była to jednak radość krótkotrwała, bo przecież nawet jeśli Lieberman wycofał się teraz, to w żadnym wypadku nie oznacza końca jego kariery politycznej, ani zmiany polityki terroru prowadzonej przez rząd izraelski. Jego nieprzejednany, agresywny rasizm cieszy się w Izraelu powszechnym poparciem.

Nieprawdopodobne nazistowskie komory gazowe

„To wielkie kłamstwo pokazuje, jak łatwą rzeczą jest oszukiwanie całej ludzkości przez 60 lat przez posiadających władzę – nade wszystko wtedy, gdy dysponują oni możliwością indoktrynowania swych ofiar już od ich dzieciństwa…”

Alice (Oltre lo Specchio), tłum. RAM

Tłumaczenie poświęcone pamięci dr Dariusza Ratajczaka

Nigdy dotąd nie zajmowałam się rewizjonizmem historycznym dotyczącym Holokaustu żydowskiego (należałoby też zauważyć, że w czasie II wojny światowej zabijano nie tylko Żydów – również członkowie wielu innych narodowości zostali deportowani i zginęli w niemieckich nazistowskich obozach koncentracyjnych), ale jakiś czas temu – treść czytanych przeze mnie tekstów omawiających metody masowego zabijania drobiu podczas pandemii oraz informacje na temat kary śmierci w USA – wykonywanej przy pomocy komory gazowej – sprawiły, że zagłębiłam się w jeden z drażliwych aspektów kwestii Holokaustu, tj. ten dowodzący niemożliwości masowego uśmiercania ludzi z użyciem tzw. „nazistowskich komór gazowych wykorzystujących Zyklon B”.

Zyklon B jest produktem, który powstał w celu odwszawiania lub dezynsekcji osób, pomieszczeń i ubrań. Przedstawia się on jako granulat drzewny (lub innego materiału obojętnego) nasycony kwasem cyjanowodorowym i substancją drażniącą. Po otwarciu opakowania granulat uwalnia w powietrze cyjanowodór w formie gazowej a także substancję drażniącą, która została dodana do pastylek po to, by zapobiec zatruciom przypadkowym).

Była minister Izraela o triku ‚holokaustu’

ONZ: Izrael głównym sprawcą palestyńskiego cierpienia

Izraelska okupacja Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy, której przypada w czerwcu 50 rocznica, jest „główną przyczyną” palestyńskich potrzeb humanitarnych, potwierdza Organizacja Narodów Zjednoczonych.

„Okupacja uniemożliwia Palestyńczykom sprawowania kontroli nad podstawowymi aspektami codziennego życia, niezależnie od tego, czy żyją w Strefie Gazy, czy na Zachodnim Brzegu, w tym w Jerozolimie Wschodniej”. Takie wnioski wynikają z opublikowanego w środę (31.05.2017 r.) raportu, przygotowanego przez Biuro ONZ ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej na Palestyńskich Terytoriach Okupowanych (OCHA).

„W swym sercu, kryzys [na Palestyńskich Terytoriach Okupowanych] wynika z braku ochrony palestyńskiej ludności cywilnej – przed przemocą, wysiedleniem, restrykcjami w dostępie do usług i środków do życia, oraz przed innymi naruszeniami prawa – z nieproporcjonalnym wpływem na szczególnie narażone osoby, w szczególności na dzieci”, oświadczył szef OCHA David Carden.

Kryzys ten jest w tej chwili szczególnie dotkliwy w Strefie Gazy, gdzie brak energii elektrycznej na skutek trwającej już 10 lat izraelskiej blokady i kolejnych militarnych ataków, doprowadził to terytorium do upadku.

USS Liberty – 50 lat później

Tytuł oryginału: USS LIBERTY, 35 LAT PÓŹNIEJ

USS Liberty nazajutrz po ataku

Są rocznice i rocznice. Jedne obchodzone z pompą, drugie jakby zapomniane. Są też i takie, o których z rożnych względów, mimo oczywistych faktów, pamiętać nie należy. Ale bywają również rocznice, otoczone murem sztucznej tajemniczości, najczęściej obwarowanej stemplami „ściśle tajne”, poprzedzone serią rożnych, de facto bezwartościowych raportów, głownie dla zamydlenia oczu, uspokojenia tłumów, kosztem całkowitego zignorowania ofiar. Przerwanie kręgu milczenia, dostanie się do sedna wydarzeń, wyciągniecie na światło dzienne oszustw i na siłę tuszowanych spraw, urasta do rzeczy niemożliwych. I jak to w historii bywa, im dłużej się ukrywa prawdę, tym potem łatwiej manipulować interpretacją wydarzeń.

Biorąc do ręki dzisiejsze gazety, trudno nie znaleźć w nich fatum 11 września. Obojętnie pod jaką postacią. Czy to kolejna uroczystość, czy koncert, film, książka, albo i wywiad z kimś, kto widział, przeżył, stracił bliskiego. Zawsze też miedzy wierszami, znajduje się „nasze zdecydowane poparcie dla przetrwania państwa Izrael”, tak jak gdyby ono było zagrożone śmiertelnym niebezpieczeństwem. Równocześnie, cokolwiek pojawi się krytycznego w temacie statusu nie quo Izrael Palestyna, tak długo jak dotyczy Arafata jest cacy. Bron Boże jednak, aby coś bąknąć źle o Sharonie, albo i IDF. Zaraz pojawia się anty-coś-tam, straszak nad straszaki i krotko po tym, przeprosiny sypią się jak z rękawa.

Zatem wydawać by się mogło, że między Izraelem a USA panuje niczym nie zmącona przyjaźń. Coś na wzór długoletniego małżeństwa, w którym żadna ze stron, nigdy, ale to nigdy drugiej połowy nie zawiodła.

Czasem zdarza się jednak inaczej.

Ilan Pappe: Czystki etniczne w Palestynie

Zanim jeszcze 14 maja 1948 r. ogłoszono niepodległość Izraela i rozpoczęła się wojna izraelsko-arabska, syjonistyczne bojówki przeprowadziły serię brutalnych czystek etnicznych, wypędzając prawie 200 tys. Palestyńczyków. Ich ofiarą padły palestyńskie miasta takie jak Jafa, Hajfa, Tyberiada, Jerozolima…

O wierze żydowskich dowódców w zdolność nie tylko zajęcia, ale również oczyszczenia terenów przydzielonych przez ONZ państwu żydowskiemu na początku kwietnia może świadczyć to, że natychmiast po operacji „Nachszon” zajęli się większymi ośrodkami miejskimi Palestyny. Były one atakowane systematycznie przez resztę miesiąca, a przedstawiciele ONZ i wysocy urzędnicy brytyjscy stali z boku, patrząc na to obojętnie.

Izrael rozpoczyna eksport palestyńskiego gazu do UE

Raporty ujawniły, że Izrael podpisał umowę opiewającą na kwotę 4 mld dolarów, by sprzedawać gaz wydobywany u palestyńskich wybrzeży do Unii Europejskiej.

Zainstalowany rurociąg będzie przesyłał gaz z okupowanego palestyńskiego wybrzeża do krajów UE przez Cypr, Grecję i Italię i będzie konkurencją dla gazu rosyjskiego przesyłanego przez Turcję do Południowej Europy.

Liban również ucierpi wskutek umowy Izraela z UE, która pozbawi ten kraj dużego rynku zbytu na jego złoża gazu.

Planuje się rychłe rozpoczęcie poszukiwania ropy w Libanie w celu ochrony libańskich złóż przed syjonistycznymi naruszeniami i by znaleźć odpowiednie rynki zbytu dla krajowej produkcji.

http://en.farsnews.com/newstext.aspx?nn=13960115000735

Czytaj również:

Wojna i gaz ziemny: Izraelska inwazja i przybrzeżne złoża gazu Gazy

1,5 roku za zastrzelenie rannego Abdela al-Sharifa – wyrok dla Elora Azarii

Elor Azaria, medyk w armii izraelskiej, został skazany w środę 23.02.2017 na 18 miesięcy więzienia po tym, jak zastrzelił leżącego na ziemi, rannego Abdela Fattaha al-Sharifa w marcu 2016 roku w okupowanym Hebronie (link). Jest to najniższy możliwy wyrok w sądzie wojskowym za spowodowanie śmierci.

Dramatyczne wydarzenie z marca 2016 roku zostało nagrane przez wolontariusza organizacji B’Tselem:

Izraelski dziennik Haaretz podaje, że adwokat Azarii, Ilan Katz, zgodził się ze stwierdzeniem, że wyrok jest łagodny. Stwierdził także, że każdy, czytając tekst wyroku, uznałby, że były to dwa różne incydenty.

Wielka Brytania: May i Corbyn tuszują skandal dotyczący roli Izraela w próbie obalenia przywódcy Partii Pracy

Shai Masot, pracownik izraelskiej ambasady w Londynie, został sfilmowany przez ukrytą kamerę, gdy organizował “utrącanie” posłów do brytyjskiego Parlamentu, uważanych za wrogów Izraela.

Telewizja Al Jazeera pokazała nakręcony potajemnie film z dyskusji Masota z Marią Strizzola, byłą asystentką parlamentarną Roberta Halfona, wiceministra zdrowia i byłego wiceprzewodniczącego Partii Konserwatywnej.

Podczas rozmowy Masot pyta – „Czy mogę przekazać Pani listę posłów, których próbowałaby Pani utrącić?”

Strizzola odpowiada – „No wie Pan, jeśli się dosyć dobrze poszuka, jestem pewna, że znajdą się na nich jakieś haki”.

Dalej Masot – „Tak? To ja mam nazwiska kilku takich”.

Na jego liście znaleźli się m.in. wiceminister spraw zagranicznych, Sir Alan Duncan, należący do garstki posłów Partii Konserwatywnej krytykujących izraelską politykę budowania osiedli na Terenach Okupowanych i ciągłą okupację Zachodniego Brzegu, uniemożliwiające dwu-państwowe rozwiązanie konfliktu. Rada Przedstawicieli Parlamentarnych Brytyjskich Żydów (The Board of Deputies of British Jews) oskarżyła go o “zapierającą dech stronniczość”, a Community Security Trust, pro-izraelska grupa nacisku (lobby), uznała jego krytykę polityki Izraela za antysemityzm.

Strizzola ochoczo zaoferowała Masotowi wysmażenie „jakiegoś skandaliku” dla Sir Alana.

Innym kandydatem do „załatwienia” był Crispin Blunt, konserwatywny przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych w Izbie Gmin, bo „jego poglądy są zdecydowanie pro-arabskie, a nie pro-izraelskie”.

Szymon Peres: Izraelski zbrodniarz wojenny, którego ofiary Zachód zignorował

Szymon Peres, który zmarł w środę (28.09.2016) w wieku 93 lat, po udarze, jakiego doznał 13 września, uosabiał rozbieżności między obrazem Izraela na Zachodzie, a jego rzeczywistą krwawą, kolonialną polityką w Palestynie oraz w całym regionie.

Peres urodził się w 1923 roku na terenie obecnej Białorusi, a w latach 30. jego rodzina wyemigrowała do Palestyny. Jako młody mężczyzna Peres przyłączył się do Hagany, zbrojnego ugrupowania, które przede wszystkim ponosi odpowiedzialność za czystki etniczne palestyńskich wsi w latach 1947-49, podczas Nakby.

Mimo, że gwałtowne wysiedlenia Palestyńczyków są przedmiotem historycznych rozważań, Peres zawsze podkreślał, że siły syjonistyczne „podtrzymały czystość broni” („purity of arms” – jedna z oficjalnych doktryn etycznych Izraelskich Sił Obronnych – przyp. tłum.) podczas tworzenia państwa Izrael. W rzeczywistości przed powstaniem Izraela twierdził on nawet, że „nic tam nie było”.

Przez siedem dekad Peres pełnił urząd premiera (dwukrotnie) oraz prezydenta, choć w rzeczywistości nigdy nie wygrał oficjalnie wyborów krajowych. Był członkiem 12 gabinetów, w których zasiadał jako minister obrony, spraw zagranicznych i finansów.

Prawdopodobnie najbardziej znany na Zachodzie jest ze swojej roli, jaką odegrał w trakcie negocjacji, które doprowadziły do tzw. Porozumień z Oslo w 1993 roku, dzięki czemu wraz z Icchakiem Rabinem i Jaserem Arafatem otrzymał Pokojowa Nagrodę Nobla.

Jednak dla Palestyńczyków oraz ich sąsiadów na Bliskim Wschodzie jego osiągnięcia życiowe są odmienne od jego reputacji na Zachodzie jako niestrudzonego „gołębia”. Poniżej znajduje się niewyczerpujące podsumowanie osiągnięć Peresa w służbie kolonializmowi i apartheidowi.

Wyniki II Międzynarodowego Konkursu Rysunkowego o tematyce Holokaustu – 2016

14 maja 2016 r. odbył się w Iranie II Międzynarodowy Konkurs Rysunkowy o tematyce Holokaustu w kategorii kreskówki i karykatury. Do konkursu zgłoszono 864 prac z 50 krajów.

30 maja 2016 r. podczas ceremonii wręczenia nagród ogłoszono listę zwycięzców.

Są nimi:

Izraelski żołnierz dokonuje egzekucji na rannym Palestyńczyku

W czwartek rano dwóch Palestyńczyków, Abd al-Fatah a-Sharif i Ramzi al-Qasrawi, zostało zastrzelonych po rzekomym zaatakowaniu nożami żołnierza w dzielnicy Tel Rumeida w okupowanym Hebronie na Zachodnim Brzegu Jordanu. Izraelczyk odniósł umiarkowane obrażenia.

Materiał filmowy nagrany przez mieszkańca al-Khalil Emada abu-Shamsiyah i przekazany izraelskiej organizacji praw człowieka B’Tselem ukazuje ranionego, podobno w odwecie, Sharifa, leżącego na drodze, którego wszyscy ignorują, włącznie z personelem medycznym udzielającym pomocy zaatakowanemu żołnierzowi, którego stan wydaje się być lepszy, niż Sharifa.

Następnie widzimy, jak żołnierz sił okupacyjnych przeładowuje broń, zbliża się do obezwładnionej ofiary i strzela jej w głowę z bliskiej odległości. Nikt go nie próbuje powstrzymać, a zastrzelenie Palestyńczyka nie wywołuje żadnej reakcji gapiów. Uzbrojeni Izraelczycy znajdujący się w pobliżu zachowują się tak, jakby się nic nie stało.

Dokumentacja wskazuje, że Palestyńczyk żył przed ostatnim strzałem, gdyż poruszał głową na początku nagrania.

Według B’Tselem prominentny kolonista z Hebronu powiedział do żołnierzy „ten pies nadal żyje”.

Izraelska grupa stwierdza, że „Uliczne pozasądowe morderstwa są bezpośrednim rezultatem prowokacyjnych komentarzy izraelskich ministrów i oficjeli, potęgowanych przez ogólną publiczną atmosferę dehumanizacji [Palestyńczyków w Izraelu]. Przesłanie jest jasne: usiłowanie zranienia Izraelczyka oznacza wyrok śmierci”.

Naoczni świadkowie powiedzieli, że żołnierze otworzyli ogień przypadkowo, raniąc kilku Palestyńczyków przechodzących w okolicy podczas wspomnianego ataku.

Armia zamknęła wojskową blokadę na drodze Shuhada, całkowicie zablokowała ulicę Shuhada i nie pozwoliła palestyńskim medykom przybyłym na miejsce zdarzenia na przedostanie się do dwóch Palestyńczyków.

Od 1 października 2015 r. izraelska armia zabiła w Hebronie 61 Palestyńczyków.

http://www.btselem.org/firearms/20160324_soldier_executes_palestinians_attaker_in_hebron
https://www.rt.com/news/337046-israeli-soldier-executes-palestinian/

VIDEO: Israeli soldier executes wounded Palestinian after shooting and killing another Palestinian

Izraelska broń napędza rozlew krwi w Afryce

16.09.2015

Raport zespołu śledczego Rady Bezpieczeństwa ONZ przedstawia w nowym świetle izraelską aktywność w Afryce. Systematycznie gwałcąca prawa człowieka armia Południowego Sudanu jest potajemnie zbrojona i szkolona przez Izrael. Raport zawiera fotografie wyprodukowanych przez Izraelskie Zakłady Zbrojeniowe (IMI) karabinów, które znajdują się w arsenale Południowego Sudanu. Chodzi konkretnie o karabiny Galil ACE używane przez ochronę wysoko postawionych polityków i wojskowych.

Od czasu secesji w 2011 roku w Południowym Sudanie trwają walki pomiędzy konkurującymi frakcjami politycznymi. Gdy tylko – po trwającej kilkadziesiąt lat wojnie – Południowy Sudan uzyskał niepodległość, Izrael wszedł w sojusz z wojskowym rządem.

Zbrojone przez Izrael wojsko Południowego Sudanu stosuje „politykę spalonej ziemi”, co – według raportu ONZ – w praktyce oznacza systematyczne gwałty na kobietach i dzieciach, masowe mordy, palenie wiosek wraz ze znajdującymi się w domach ludźmi.

Przemysł zbrojeniowy Izraela czerpie zyski z rozlewu krwi również w innych afrykańskich państwach.

Czy Mohammed al-Qeq, walczący z Izraelem o sprawiedliwość, musi umrzeć?

20-02-2016

Mohammed al-Qeq został aresztowany przez izraelskie służby bezpieczeństwa w listopadzie zeszłego roku. Jak wielu jego rodaków był przetrzymywany bez postawienia zarzutów i procesu. Postanowił się na to nie zgodzić. Od 89 dni odmawia przyjmowania jedzenia.

Jeszcze żadne polskie media nie zajęły się tym tematem.

Mało które światowe agencje chcą opowiadać historię al-Qeqa. Ciszę przerwał wczoraj Washington Post. A jest to historia zarówno bulwersująca jak i symptomatyczna.

Bulwersujące jest to, że chodzi o dziennikarza, którego zatrzymano pod byle pretekstem. Symptomatyczne, gdyż ujawnia los wielu Palestyńczyków żyjących na terenach okupowanych przez Izrael. Siły bezpieczeństwa tego państwa znane są z przetrzymywania palestyńskich mężczyzn wedle własnego uznania, bez postawienia zarzutów, gdyż tak jest wygodniej. Dotyczy to także nieletnich. Nie chodzi tu o wymierzanie sprawiedliwości ale o dotkliwe szykanowanie. Ta procedura była powodem protestów wielu działaczy na rzecz praw człowieka i organizacji międzynarodowych.

Gilad Atzmon: Żydowska lewica i jej „solidarność” z Palestyną

W swoim wystąpieniu mówiłeś o infiltracji i niszczeniu od środka ruchu solidarności z Palestyną przez żydowską lewicę. Jaki jest jej ostateczny cel?

Kilka lat temu Philip Weiss, redaktor naczelny żydowskiego propalestyńskiego serwisu Mondoweiss, przyznał wprost w rozmowie ze mną, że w jego opinii działalność propalestyńska służy na dłuższą metę “własnym interesom Żydów.”

Tworzy ona (fałszywy) obraz żydowskiego pluralizmu politycznego. Sugeruje, że nie wszyscy Żydzi są „źli”, że nawet polityka żydowska może być etyczna i uniwersalna.

Żydowskim liberałom nie podoba się, że ujawniam ich podstęp w tej sprawie. Poświęcili sporo czasu na próby uciszenia mnie i mają ku temu powody – przedstawiłem przekonujące argumenty sugerujące, że żydowska solidarność z Palestyną nie jest rozwiązaniem, ale rdzeniem problemu.

Lewica żydowska jest o wiele bardziej problematyczna i niebezpieczna od radykalnych prawicowych syjonistów. Można powiedzieć, że syjonizm jest celebracją żydowskiego „symptomu”. Tak zwani antysyjoniści chcą odmówić nam wszystkim dostępu do tego symptomu.

Jeśli władzę żydowską określimy jako władzę umożliwiającą tłumienie dyskusji na temat władzy żydowskiej, Mondoweiss, Żydowski Głos Dla Pokoju, Democracy Now, Noam Chomsky i inni dzień i noc realizują to zadanie.

W prostacki sposób zakreślają granice dyskursu stosując poprawność polityczną. Mondoweiss posunęło się nawet do zakazania krytyki Izraela w kontekście żydowskości. Ta próba przejęcia dyskursu przez pewien czas się udawała. Jednak dziś już nie działa, i cieszę się, że mogłem się trochę do tego przyczynić.

Tak jak inni komentatorzy i myśliciele wskazywałem na kontrolowaną opozycję, której jedynym celem jest realizowanie „własnego interesu Żydów” jak nieroztropnie lub odważnie przyznał Weiss w 2011 r.

Netanjahu ogłasza koniec „rozwiązania dwupaństwowego”

Thierry Meyssan, 25 marca 2015

Zapis umów z Oslo, narzuconych swoim narodom przez Icchaka Rabina i Jasira Arafata, stał sie martwy podczas kampanii wyborczej w Izraelu. Binjamin Nenjahu zawiódł osadników żydowskich w zaułek, na końcu którego czeka śmierć kolonialnego reżimu w Tel Awiwie. Podobnie jak w przypadku Rodezji, która przetrwała zaledwie 15 lat, dni Państwa żydowskiego są już policzone.

Benjamin Netanjahu jest jedynym szefem państwa, który pozwolił się sfotografować przy składaniu gratulacji terrorystom z Al-Ka’idy. Czyniąc tak, wprowadził swój kraj w zaułek

W czasie swojej kampanii wyborczej Benjamin Netanjahu z rozbrajającą szczerością potwierdził, że dopóki żyje, Palestyńczycy nie będą mieli własnego Państwa. Tym samym zakończył „proces pokojowy”, który ciągnął sie od czasu porozumień z Oslo ponad 21 lat temu. Tak też rozpływa się fatamorgana „rozwiązania dwupaństwowego”.

Pan Netanjahu prezentował się dotąd po junacku, wykazując, że jest zdolny do zapewnienia kolonii żydowskiej bezpieczeństwa poprzez zmiażdżenie populacji tubylczej.

• Użyczył poparcia Al-Ka’idzie w Syrii.

• Zaatakował Hezbollah na granicy na Wzgórzach Golan i przyczynił się do śmierci generała Gwardii Rewolucyjnej i Imada Mughnijji.

• Rzucił wyzwanie prezydentowi Obamie, potępiając w Kongresie porozumienia, które administracja USA negocjuje właśnie z Iranem.

Wyborcy wybrali jego drogę – drogę siły.

Tymczasem, jeśli na sprawę spojrzy się z bliska, wszystko to ani nie jest chwalebne, ani też nie ma przyszłości.

Ala Qandil: Palestynki

Korespondencja z Ramallah

Mariam odpala papierosa, przegląda menu jednej z popularnych kawiarni w Ramallah. Jest czwarta po południu. W kawiarni pełno młodych Palestyńczyków, angielski przeplata się z arabskim. Mariam przychodzi na wywiad z dwiema koleżankami. Żadna z nich nie zakrywa głowy, w świeckim świecie Ramallah to wcale nie należy do rzadkości. Wszystkie są studentkami, wszystkie są zaangażowane w protesty przeciwko izraelskiej okupacji i krytykę palestyńskich władz, które, jak mówią dziewczyny, nie dbają specjalnie o swoich obywateli. Mariam napisała o tym ostatnio artykuł dla „New York Times’a”: „Autonomia Palestyńska wydaje 27% budżetu na siły bezpieczeństwa, praktycznie zamieniając terytoria [okupowane] w państwo policyjne. W moim środowisku ludzie mówią, że jeśli Izraelczycy cię nie aresztują, zrobi to Autonomia”.

– Wiesz, my wychowałyśmy się w bańce. W Ramallah Autonomia Palestyńska udaje, że ma państwo i że jest czym rządzić – stwierdza otwarcie. Ramallah, położone zaledwie 20 km na północ od Jerozolimy, stało się nieoficjalną stolicą palestyńską. Tu znajduje się siedziba rządu i prezydenta Mahmuda Abbasa. Ale palestyńskie władze nie mają zbyt wielkiego pola do popisu. Okupowane przez Izrael od 1967 r. terytoria palestyńskie zostały rozbite na części: Zachodni Brzeg, oddzieloną od reszty palestyńskich ziem murem Jerozolimę Wschodnią i obłożoną ścisłą blokadą Strefę Gazy. W wyniku porozumień z Oslo zawartych między Palestyńczykami a Izraelem na początku lat 90. Zachodni Brzeg został podzielony na trzy strefy. Największa to strefa C, zajmuje ponad 60% powierzchni Zachodniego Brzegu i jest pod pełną izraelską władzą cywilną i wojskową. Tam też znajdują się wszystkie żydowskie osiedla, przez społeczność międzynarodową uważane za pogwałcenie IV konwencji genewskiej. Strefa A obejmuje palestyńskie miasta, B – ich przedmieścia. Rząd Autonomii Palestyńskiej ma w swojej gestii tylko sprawy cywilne w strefach A i B oraz dodatkowo kwestie „bezpieczeństwa” w A. Nie ma kontroli nad granicami, surowcami, wodą, ewidencją ludności, obronnością, polityką pieniężną ani nakładaniem podatków VAT – to wszystko pozostaje w rękach Izraela. W Ramallah powstała palestyńska klasa średnia – biurokraci zatrudnieni w przerośniętej administracji państwowej i pracownicy organizacji pozarządowych, jedni i drudzy de facto sponsorowani przez Zachód.

Izraelski minister: Każdy żyd jest lepszy od nie-żyda

Urodzony w Maroku deputowany do Knesetu, a przy tym wiceminister ds. religijnych, rabin Eli Ben Dahan w wywiadzie udzielonym dla gazety „Maariv” stwierdził, że nawet homoseksualni żydzi mają „wyższe dusze” od gojów. „Chcę, by państwo było żydowskie. Rzeczy, które są przeciwne jego wartościom, kulturze i tradycji, nie zostaną zaakceptowane” – podkreślił.

„Wyobraźcie sobie przez chwilę, że minister ds. religii w którymś z demokratycznych państw – na przykład Anglii albo Szwajcarii – stwierdził, że „dusze chrześcijan górują nad duszami żydów”. Czy Izrael nie narobiłby wtedy zamieszania? Czy ADL (Liga Przeciwko Zniesławieniu – przyp. red.) i Centrum Wiesenthala nie zabrałyby głosu w proteście? Czy żydzi w tym kraju nie domagaliby się natychmiastowej rezygnacji takiego urzędnika? Ale w Izraelu człowiek, który zajmuje takie stanowisko – zastępca ministra ds. religijnych rabin Eli Ben Dahan – właśnie powiedział coś takiego o chrześcijanach. W cytowanym dziś wywiadzie, o którym wiedział, że zostanie opublikowany, stwierdził, że dusze wszystkich żydów są wyższe od dusz chrześcijan, muzułmanów i wszystkich innych, ale jego stanowisku nic nie zagraża” – zauważa Reuven Hammer na łamach „Jerusalem Post”.

David Irving: Świadectwo Oskara Gröninga, czyli jak się robi propagandę

Strach przed Nieznaną Planetą

David Cole, 10 marca 2015

Prominentny historyk, prof. Raul Hilberg, wybrał spotkanie tai chi z Mayą Angelou w PBS na temat gwałtów i zła, by wypowiedzieć szokujące stwierdzenie na temat Hitlera.

Czy zdajecie sobie sprawę, jak oszołomiony byłem, pisząc to? Byłem oszołomiony, ponieważ wiem, że jestem pierwszą osobą w historii świata, która poskładała te słowa w zdanie. Kiedy byłem nastolatkiem, moi przyjaciele i ja próbowaliśmy wymyślać zrozumiałe zdania, których nikt przed nami nie werbalizował. Po dziś dzień wspominam zwycięstwo w tej grze, kiedy powiedziałem: „Uważajcie, nadjeżdża Edward James Olmos na monocyklu i wiezie dzięcioły”.

Jakkolwiek ten wers wciąż mnie rozśmiesza, była to czysta fikcja. Lecz zdanie o Hilbergu jest prawdziwe. Tak, Raul Hilberg, ojciec historii holokaustu, wybrał program dokumentalny PBS z 1988 r., w którym Maya Angelou stosuje tai chi do przezwyciężania gwałtów i zła, by wypowiedzieć tak niepokojące oświadczenie, że PBS wyedytowało je z programu. I w gruncie rzeczy mógł on zdradzić się jako krzywoprzysiężca.

Jak w ogóle mam się zabrać do zjedzenia tej przeładowanej szaleństwami kanapki?

„Stawiając czoła złu z Mayą Angelou” było programem specjalnym PBS, którego gospodarzem był Bill Moyers. Idea show była prosta: Angelou miała eksplorować temat zła, włączając lincze, holokaust, jak również gwałt na niej samej, gdy była dzieckiem, by następnie polepszyć wszystkim samopoczucie dzięki tai chi i „tańcowi szczęścia”.

Czy wyraziłem się jasno? Miałem na myśli szaleńczo.

Gilad Atzmon: Urodziłem się w Izraelu na wiele lat przed tym, kiedy zdałem sobie sprawę, że Izrael to Palestyna

Wywiad Mehmeta Gurhana z Giladem Atzmonem – światowej sławy muzykiem jazzowym i pisarzem.

– Urodziłem się w Izraelu. Minęło wiele lat, zanim uświadomiłem sobie, że Izrael to Palestyna. Do pewnego stopnia czułem się patriotą. Nie mogłem doczekać się odbycia służby wojskowej, a potem pojąłem, że historia Żydów ma niewiele wspólnego z prawdą. Dotarło do mnie, że mieszkam w kraju, który należy do kogoś innego. W tym samym czasie odkryłem saksofon. Zanim ukończyłem 30 lat, wyjechałem z Izraela i nigdy tam nie wróciłem.

In Memory of Anthony Lawson

Anthony Lawson passed away on the 8th of January, 2015 due to colon cancer. This video will be the final one on his channel.

The months leading up to his death were filled with much anguish and confusion, as after an operation to fix his inguinal hernia there were a series of follow-ups and other procedures to determine the causes of the severe back pain that followed. In the end, the cancer was discovered on New Year’s Eve, far too late to have anything done, and his mental state as a result was too erratic for him to truly know what was wrong.

The medical costs have placed the family in a tight situation, so if anyone would like to make a donation, however small, please send an email to lawson911(at)gmail.com.

Update Feb 3, 2015: Some people have requested an obituary of sorts, so here it is:

Anthony Charles Ashton Lawson passed away on the 8th of January, 2015 in Phuket, Thailand, at the age of 79 due to colon cancer. He was born on March 31st, 1935 to Lionel Lawson; a violinist and leader of the Sydney Symphony Orchestra, and Queenie Ashton; a renowned soprano radio actress. In early life he sought work in the field of radio, making a name for himself as one of the best radio editors in Australia, later moving to the UK where he progressed into camera work, eventually becoming an award-winning commercial director and producer, having shot advertisements across Europe, in the US and in Asia. He moved to Hong Kong to take up positions as creative director, and also lent his voice to various commercials; most notably to Cathay Pacific and Star TV. Having always enjoyed tinkering, he turned to invention, moved to Thailand and created a food mixer known as ChefMaker, which did not see success due to the global shock that was 9/11. Having always valued the truth and having always taken a stand against injustice throughout his life; traits passed down to him by his mother, he spent his final years using his vast experience to shed light on the events of 9/11 and the terrible world events that have since followed. He is survived by two sons and a daughter.

________________________________________

Polecam doskonałe filmy Anthony’ego przetłumaczone na język polski:

Holokaust, Mowa nienawiści i Czy Niemcy byli tak głupi?

Co każdy Amerykanin powienien wiedzieć o AIPAC

jak również filmy w języku angielskim na Jego kanale na yt.

Będzie nam Ciebie brakowało, Anthony..

Nikt nie wyzwalał Auschwitz i Birkenau

Oświadczenie podpułkownika Kazimierza Kemmera, ps. Kruk, Halny, wieloletniego prezesa Fundacji Muzeum Historii Armii Krajowej oraz wiceprzewodniczącego Rady Muzeum Armii Krajowej w Krakowie im. Generała Emila Fieldorfa „Nila” z 2005 r. opublikowane ongiś w tygodniku „Niedziela„:

27 stycznia 2005 r. z całego świata przybyły do Oświęcimia delegacje tych, którym los pozwolił przeżyć piekło obozów koncentracyjnych Auschwitz i Birkenau. Lansowane przez media hasło: 60. rocznica wyzwolenia obozów wywołało wśród nich nieśmiałe uwagi, ale nikt nie poważył się wówczas, w podniosłej atmosferze uroczystości, na głośny protest co do fałszywego określenia „wyzwolenie”. A przecież jest to ewidentna nieprawda, jako że nikt nie wyzwolił przed 60 laty ani obozów, ani ich więźniów. Można mówić jedynie o wkroczeniu żołnierzy Armii Czerwonej do opuszczonych przez Niemców fabryk śmierci.

Prawda czyni wolnym

Zastanawia nas, komu zależy na tym, aby ta sama propaganda, którą komuniści karmili polskie społeczeństwo przez 44 powojenne lata, była kontynuowana w niepodległej Rzeczypospolitej. Kto odpowiada za to, że nasza historia jest nadal interpretowana pod kątem potrzeb i interesów innego państwa?

Najwyższy czas przedstawić prawdę o tamtych wydarzeniach zgodnie ze świadectwem żyjących jeszcze więźniów i ustaleniami naukowców.

Syjonistyczna ceremonia w Oświęcimiu obrazą dla poległych

27 stycznia 2014 r. odbyła się w Berlinie konferencja prasowa antysyjonistycznych rabinów, która była odpowiedzią na udział izraelskich polityków w zeszłorocznym Międzynarodowym Dniu Pamięci Ofiar Holokaustu w Oświęcimiu.
Ortodoksyjni rabini, członkowie organizacji Neturei Karta, zorganizowali w dniu 27 stycznia konferencję prasową, która była odpowiedzią na udział 69 członków izraelskiego parlamentu w uroczystościach Międzynarodowego Dnia pamięci Ofiar Holokaustu w Oświęcimiu.

Członkami Neturei Karty są ortodoksyjni Żydzi, którzy przeżyli holokaust, oraz ich potomkowie.

W swym oświadczeniu wygłoszonym podczas konferencji prasowej w Berlinie rabini poinformowali:

„… odrażające jest, że państwo Izrael, którego założyciele odmówili ratowania Żydów podczas Holokaustu, bierze udział w uroczystości upamiętniającej Zagładę”.

“Gdyż tylko dzięki przelanej krwi zdobędziemy ziemię”

Naziści zaczęli brać żydów ze Słowacji do niewoli w marcu 1942 r. Rabin Michael Dov-Ber Weissmandel, Agudysta, postanowił skorzystać z tradycyjnej broni przeciwko antysemityzmowi – z łapówek. Skontaktował się z Dieterem Wisliceny, reprezentantem Eichmanna, i powiedział mu, że ma kontakt z liderami międzynarodowego żydostwa. Czy Wisliceny przyjąłby ich pieniądze za życie słowackich żydów? Wisliceny zgodził się na 50 000 dolarów pod warunkiem, że będą pochodzić spoza kraju. Pieniądze zostały zapłacone, lecz były w zasadzie zebrane lokalnie, i ocalonych 30 000 żydów zostało oszczędzonych do 1944 r., kiedy to zostali pojmani w następstwie zażartej, lecz nieudanej słowackiej partyzanckiej rewolty.

Weissmandel, który był studentem filozofii na Uniwersytecie Oxfordzkim, wrócił na ochotnika na Słowację 1 września 1939 r. jako agent światowej Agudy. Stał się jedną z wybitnych żydowskich postaci podczas holokaustu, gdyż to on jako pierwszy zażądał, by alianci zbombardowali Auschwitz. Ostatecznie został pojmany, lecz zdołał wydostać się z jadącego pociągu z pomocą kabla; wyskoczył, złamał nogę, przeżył i kontynuował ratowanie żydów. Silnie oddziałująca powojenna książka Weissmandela ‚Min HaMaitzer’ (Z otchłani), napisana talmudycznym hebrajskim, nie została niestety jeszcze przetłumaczona na język angielski. Jest to jedno z najbardziej uderzających oskarżeń wobec syjonizmu i żydowskiego establishmentu. Pomaga umieścić niechęć Gruenbauma odnośnie wysłania pieniędzy do okupowanej Europy we właściwej perspektywie. Weissmandel zdał sobie sprawę, że: „pieniędzy potrzeba tutaj – dla nas, nie dla nich. Gdyż dzięki pieniądzom tutaj mogą być formułowane nowe pomysły”. Weissmandel miał na myśli więcej niż przekupstwo. Od razu zdał sobie sprawę, że przy użyciu pieniędzy było możliwe zmobilizowanie słowackich partyzantów. Jednakże kluczową kwestią było dla niego to, czy możliwe było przekupienie któregokolwiek wysokiego rangą oficjela SS lub nazistowskiego reżimu. Tylko jeśli byliby oni skłonni ubić interes albo z zachodnim żydostwem albo z aliantami, przekupstwo miałoby jakiekolwiek poważny wpływ.

O prawie Izraela do „obrony”

W czasie zawieszonej dopiero niedawno, trwającej 51 dni operacji Protective Edge, szczególny wysiłek działaczy, aktywistów i komentatorów (intelektualistów i ekspertów od prawa międzynarodowego), aktywnie zaangażowanych w sprawę palestyńską, włożony został w dekonstruowanie zwłaszcza jednego elementu propagandowego volapüku Izraela: wątku „prawa Izraela do obrony”. Noura Erakat, John Dugard, Richard Falk (on już od dawna), Seumas Milne, Tariq Ali – by wymienić kilka tylko nazwisk spośród tych wszystkich, którzy w obliczu kolejnej zbrodniczej ofensywy na bezbronną, przeludnioną i odciętą przez Izrael (i jego pomagierów w Egipcie) od świata enklawę nie ustają w wysiłkach, by wątek izraelskiego „prawa do obrony” nie mógł sobie już dłużej wygodnie leżeć w przestrzeni debaty i pozostawać z nami na prawach oczywistej oczywistości.

Nie ma w prawie międzynarodowym – podkreślają – czegoś takiego, jak prawo mocarstwa okupującego w sposób militarny terytorium innego społeczeństwa, do obrony przed znajdującą się pod jego okupacją ludnością, nie wspominając już o kuriozalnym koncepcie „obrony” przez zmasowany, zbrojny atak na okupowaną ludność i jej cywilną infrastrukturę.

Nie ma czegoś takiego. Pure and simple.

To ludność znajdująca się pod zbrojną okupacją obcego mocarstwa ma prawo do obrony, do stawiania oporu i do aktywnej walki z okupantem. Izrael nie ma prawa bronić się przed Palestyńczykami. To Palestyńczycy mają święte prawo bronić się przed Izraelem, w tym wystrzeliwując weń swoje prymitywne w porównaniu z supernowoczesną infrastrukturą Izraela rakiety. Jest to prawo nie tylko moralne. Jest to prawo w ścisłym sensie słowa ‘prawo’. Jego podstawą jest Deklaracja w sprawie przyznania niepodległości krajom i narodom kolonialnym (rezolucja Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych 1514 (XV) z 14 grudnia 1960 roku) oraz Czwarta Konwencja Genewska z 1949 r. (której Izrael jest stroną) i dwa jej protokoły dodatkowe z 1977 r. (których podpisania Izrael zawsze odmawiał, bo nigdy nie zamierzał się do nich stosować).

Palestinian boy shot dead by Israeli army

Eleven-year-old Khalil Muhammad al-Anati was shot with live ammunition outside his refugee camp home
near Hebron in the occupied West Bank on 10 August 2014.

Full story: electronicintifada.net

Julien Salingue: Kampania przeciwko bezkarności Izraela

Pogromy antypalestyńskie w Jerozolimie, masowe aresztowania na Zachodnim Brzegu, bombardowania Strefy Gazy… Fala przemocy skutecznie przykryła ostatnie porażki dyplomatyczne i wizerunkowe Izraela. Nie zmienia to jednak faktu, że dotychczasowa bezkarność Tel Awiwu może się wreszcie skończyć. Rozwój kampanii bojkotu, wycofania inwestycji i sankcji spędza sen z powiek premiera Netanjahu.

Czwartego marca 2013 r. izraelski premier jak co roku zabrał głos na konferencji American Israel Public Affairs Committee (AIPAC), głównego proizraelskiego lobby w Stanach Zjednoczonych. Wątki pojawiające się w wystąpieniu Benjamina Netanjahu, czyli obrona bezpieczeństwa Izraela, Syria, irański program atomowy, wymagania odnośnie do negocjacji z Palestyńczykami etc., nie zaskoczyły obserwatorów. Jednak obok tych „klasycznych” tematów pojawił się nowy, a mianowicie – międzynarodowa kampania „Bojkot, wycofanie inwestycji, sankcje” (BDS), wymierzona w izraelską politykę. Skrót pojawił się w przemówieniu aż 18 razy, a wątek zajął jedną czwartą wystąpienia.

Nurit Peled: Mój list do Parlamentu Europejskiego

Mój list do Parlamentu Europejskiego – na sesję w sprawie ataku Izraela na Gazę

17 lipca 2014

Drodzy przyjaciele i aktywiści pokojowi!

Piszę do Was z otchłani piekła.

Ludobójstwo w Gazie, pogromy i masakry na Zachodnim Brzegu, panika wywołana rakietami spadającymi na Izrael; porwanie i zamordowanie trzech osadników – policja, choć powiadomiona natychmiast, nie zrobiła nic. Ich śmierć stała się pretekstem do rozpoczęcia zaplanowanego już wcześniej ataku na Zachodni Brzeg i Gazę. Porwanie i spalenie żywcem palestyńskiego chłopca z Jerozolimy – policja, choć powiadomiona natychmiast, nie zrobiła nic. Ponad 200 ofiar najazdu na Gazę. Całe rodziny zabite przez izraelskich pilotów. Jedyny rezultat – bombardowanie rakietami całego obszaru Izraela. Groźny, brutalny rasizm wobec arabskich obywateli Izraela, do jakiego z entuzjazmem zachęcają izraelscy ministrowie i posłowie do parlamentu, prowadzi do rozruchów na ulicach, wywołuje agresję i daleko idącą dyskryminację w stosunku do Palestyńczyków, oraz wzmaga wybuchy przemocy wobec żydowskich aktywistów na rzecz pokoju.

30 lipca, Jabalya, Gaza. Palestyńczycy obok wejścia do przekształconej w schronisko Szkoły Abu Hussiena,
zniszczonej przez izraelski atak, w którym zginęło ponad tuzin Palestyńczyków, a około 100 zostało rannych
wcześniej tego samego dnia / zdj. Ayman Mohyeldin

Mimo izraelskich obietnic, osadnictwo rozwija się nie bacząc na międzynarodowe porozumienia i uchwały, a jednocześnie burzy się bez przerwy palestyńskie domy we Wschodniej Jerozolimie i na Zachodnim Brzegu. Woda bez żadnych ograniczeń wypełnia baseny osadników, podczas gdy palestyńskim dzieciom chce się ciągle pić, a wioski i całe miasta żyją w okrutnych warunkach racjonowania wody, co niedawno podkreślał przewodniczący Parlamentu Europejskiego Martin Schultz. Drogi zarezerwowane wyłącznie dla Żydów – symbol segregacji, oraz liczne przejścia kontrolne powodują, iż Palestyńczycy nie mogą normalnie żyć ani przemieszczać się. Izrael, państwo niedemokratyczne, w coraz większym stopniu staje się niebezpiecznym państwem apartheidu. Wszystkie te bestialstwa zostały wymyślone przez ten sam diaboliczny i zbrodniczy mózg – mózg rasistowskiego, bezlitosnego okupanta Palestyny.

Michel Warschawski: Hańba Francji

Zakazując w sobotę 26 lipca organizowania we Francji protestów przeciwko izraelskim zbrodniom wojennym w Gazie, Hollande i Valls okryli się hańbą. Jednakże ci Francuzi, którzy zignorowali ten zakaz i masowo wyszli na ulice w różnych miastach w całym kraju, aby zamanifestować swą solidarność z ofiarami masakr, mogą być z siebie dumni.

Propalestyńska demonstracja w Paryżu, 26.07.2014

Dwa lata temu, w 2012 r., odebrałem w imieniu Centrum Informacji Alternatywnej (AIC) z rąk francuskiego ministra sprawiedliwości Christiane Taubiry nagrodę Prix des Droits de l’Homme de la République Française za naszą walkę przeciwko bezkarności Izraela. Gdy ostatnio przeglądałem wiadomości, pomyślałem przez chwilę, by zwrócić tę nagrodę władzom francuskim w reakcji na wydanie przez rząd Françoisa Hollande’a i Manuela Vallsa zakazu przeprowadzenia w Paryżu protestu przeciwko zbrodniom, jakie popełnia armia izraelska w Gazie. Tydzień wcześniej protestowaliśmy w Tel Awiwie pod dokładnie takimi samymi hasłami jak te, pod którymi miał się odbyć zakazany protest we Francji. Hollande jest bardziej syjonistyczny od Netanjahu, a Manuel Valls ma mniej z demokraty niż Aharonovitch (izraelski minister spraw wewnętrznych ze skrajnie prawicowej partii Jisrael Beiteinu)!

Palestyna: Propaganda vs Prawda

Gaza: The Soldier And The Child

David Irving: Największe kłamstwo

David Irving: Kłamstwa, półprawdy, manipulacje w kwestii ‚zagłady’ cz. 1/11

cz. 2, cz. 3, cz. 4, cz. 5, cz. 6, cz. 7, cz. 8, cz. 9, cz. 10, cz. 11

David Irving: The Biggest Lie – w całości, po angielsku

Izrael – dlaczego ciągle bezkarny?

To ciche przyzwolenie zbrodni i czystek etnicznych nie bierze się ze strachu przed samym Izraelem, lecz przed tym, co to państwo reprezentuje.

Ostatnio jesteśmy świadkami kolejnej, krwawej agresji armii Izraela na uwięzionych w tzw. Strefie Gazy Palestyńczyków. „Uwięzionych” to jak najbardziej właściwe określenie – na skrawku ziemi o powierzchni 360 km kwadratowych stłoczone jest ok. 2 mln Palestyńczyków.

Dla porównania, najmniejsze polskie województwo – opolskie – zajmuje powierzchnię 9 412 km kwadratowych i jest zamieszkałe przez ok 1 mln mieszkańców.

Mimo setek i tysięcy ofiar, głównie cywili – starców, kobiet i dzieci, to bliskowschodnie państewko nigdy nie spotkało się z konkretnym potępieniem świata. Jakieś pojedyncze protesty, formułowane zwykle przez nic nie znaczące ciała, to jedynie maleńki margines.

Dlaczego tak się dzieje? Skąd bierze się ta bezprecedensowa bezkarność Izraela?

Skąd to przyzwolenie na okresowe masakry rdzennej ludności Palestyny, niedobitków wielkich czystek etnicznych, które są kamieniem węgielnym, na którym zbudowano Państwo Izraela? Nie jest to jedyny „kamień”, ale jak się zdaje, ten najbardziej uwierający syjonistów, dążących do zbudowania pierwszego chyba w dziejach ludzkości państwa wyznaniowego, „czystego” etnicznie. Rasizm w najczystszej postaci.

Izrael nie ma prawa istnieć

Sharmine Narwani, 17.05.2012

Z wyrażeniem „prawo do istnienia” zetknęłam się w latach dziewięćdziesiątych, kiedy do naszego słownika weszła koncepcja dwóch państw. W każdej debacie na uniwersytecie, kiedy syjonistom kończyły się argumenty, te magiczne słowa były przywoływane, by zamknąć dyskusję pełnym oburzenia pytaniem „Zatem uważasz, że Izrael nie ma prawa do istnienia!?”

Oczywiście nie można podważać prawa Izraela do istnienia. Uczynić to, to jak zanegować podstawowe prawo żydów do posiadania… praw i dla większego efektu dorzucić do tego cały ciężar winy za holokaust.

Jednak holokaust to nie moja wina, ani tym bardziej nie był on winą Palestyńczyków. Ponieważ program eliminacji europejskich żydów jest często i przy różnych okazjach używany jako usprawiedliwienie eliminacji palestyńskich Arabów, nie robi on na mnie żadnego wrażenia. Złapałam się nawet na ziewaniu z nudów, gdy słyszę słowa holokaust i Izrael w jednym zdaniu.

W obecnych czasach po koncepcji dwóch państw robi na mnie wrażenie bezczelność uzasadniania istnienia Izraela. Co za szalony pomysł. Grupka ludzi, którzy na innym kontynencie znajdowali się na marginesie społeczeństwa, zabiera dla siebie istniejące i zasiedlone terytorium i przekonuje „społeczność globalną”, że jest to moralnie słuszne. Śmiałabym się z tej hucpy, gdyby sprawa nie była tak poważna.

Jeszcze bardziej śmiałe jest dokonywanie masowych czystek etnicznych rdzennej ludności Palestyny przez żydów, jeszcze niedawno prześladowanych i poddawanych czystkom etnicznym.

David Duke: Wysłannik ONZ i łzy nad dziećmi Gazy

Dr Mads Gilbert: List z Gazy

21 lipca 2014

Od Redakcji Xportal: Publikujemy tłumaczenie listu otwartego autorstwa norweskiego profesora medycyny, pracującego jako lekarz-wolontariusz w jednym z wielu szpitali w Strefie Gazy – takim samym, jak szpital Al-Aksa ostrzelany 21 lipca przez izraelskie czołgi. 

Ciała dwóch chłopców z rodziny Elwan w kostnicy szpitala al-Shifa w mieście Gaza 18 lipca 2014 r.
W zintensyfikowanych ostrzałach z lądu i powietrza zabito wieczorem 18 lipca 2014 r. ponad tuzin Gazańczyków,
wśród nich 8 członków jednej rodziny, zabitych wskutek ostrzału czołgowego ich domu w Beit Hanun na północy Strefy Gazy.
Wśród zabitych było także czworo dzieci, które dołączyły do innej czwórki dzieci zabitych w kilku osobnych ostrzałach czołgowych
mających miejsce na wschód od miasta Gaza, najmłodsze z nich miało 2 lata. (WP)

Drodzy przyjaciele,

Ostatnia noc była straszna. Lądowy najazd na Gazę zaowocował dziesiątkami okaleczonych, rozerwanych na kawałki, krwawiących, drżących, umierających, poranionych na wszelkie możliwe sposoby Palestyńczyków w różnym wieku. Wszyscy byli cywilami, wszyscy byli niewinni.

Bohaterowie w ambulansach i wszystkich szpitalach Gazy pracują na dwunasto – lub dwudziestoczterogodzinnych zmianach. Ich twarze są szare ze zmęczenia i nieludzkich warunków pracy, za którą od czterech miesięcy nie otrzymują wynagrodzenia. To oni opiekują się rannymi, próbują zrozumieć niemożliwy do ogarnięcia chaos ciał, kończyn, rannych, chodzących i sparaliżowanych, oddychających i nieoddychających, krwawiących i niekrwawiących ludzi. LUDZI!

Ludzi, którzy po raz kolejny są traktowani jak zwierzęta przez „najmoralniejszą armię świata”.

Życie w Gazie wyjaśnione